Είναι ευτύχημα που η εγχώρια θεατρική συγγραφή γίνεται θεματολογικά εξωστρεφής και απελευθερώνεται από τα στεγανά του παρελθόντος, όπου όλα κινούνταν γύρω από έναν ελληνοκεντρισμό, συχνά νοσηρό και κοινότυπο.

Ιδού, λοιπόν, ένα παράδειγμα εξαίσιο: το έργο του κου Παναγιώτη Χριστόπουλου “Πατρίσια Χάισμιθ:εισαγωγή στο σασπένς” που παίζεται στο θέατρο 104 στον Κεραμεικό με πρωταγωνίστρια την κα Ρούλα Πατεράκη.

Το έργο επιχειρεί να μας βάλει στους σκοτεινούς διαδρόμους της σκέψης και της ιδιάζουσας έμπνευσης της γνωστής συγγραφέως αστυνομικών μυθιστορημάτων, με απώτερο σκοπό να διερευνήσει τις κρυφές, εν δυνάμει ακραίες “δυνατότητες” του ανθρώπου, καθώς και άλλα ζητήματα που άπτονται της συγγραφικής τέχνης (έννοια του σασπένς, σχέση συγγραφέα-αναγνώστη, διαμόρφωση της πλοκής και της ατμόσφαιρας κλπ).

Η Πατρίσια Χάισμιθ (κα Ρ. Πατεράκη), στα πλαίσια ενός σεμιναρίου συγγραφής αστυνομικού μυθιστορήματος, διδάσκει τους μαθητές της, οι οποίοι ενσαρκώνουν τα πρόσωπα των έργων τους σε ένα αλλεπάλληλο παιχνίδι μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Έτσι, μέσα από την αινιγματική και απρόβλεπτη προσωπικότητα της Χάισμιθ έχουμε την ευκαιρία για μια άλλη ανάγνωση και ερμηνεία της ανθρώπινης φύσης καθώς και μια “συμφιλίωση” τόσο με την έννοια του εγκλήματος όσο και με τον ίδιο τον εγκληματία, που θα μπορούσε, εν τέλει, να είναι ο οποιοσδήποτε ανάμεσά μας.

Η κα Ρούλα Πατεράκη μπαίνει βαθειά στην ψυχοσύνθεση της μοναχικής, σαρκαστικής και σνομπ Πατ, που η έξωθεν μαρτυρία της παραπέμπει σε μια φλεγματική -με ακαδημαϊκή στόφα- σιγουριά για την αδιάψευστη πένα της, ενώ σε ένα άλλο επίπεδο κατατρέχεται από φοβίες και εμμονές καθώς, στην ουσία, γίνεται η ίδια κάτι από τους ήρωες των έργων της. Με αυτόν τον τρόπο, η κα Πατεράκη αποφεύγει τις συμπληγάδες της απλής περιγραφής ή της καρικατούρας και δίνει στο ρόλο βάθος και δραματουργική ενάργεια.

Ενδιαφέρουσες και καλοδουλεμένες οι ερμηνείες των τριών ηθοποιών που υποδύονται τους μαθητές της Χάισμιθ (κα Μαρκέλλα Γιαννάτου,κ. Ευθύμης Γεωργόπουλος και κ. Νίκος Μαυράκης).

Το σκηνικό (κ. Κωνσταντίνος Ζαμάνης) λιτό και λειτουργικό σε δύο επίπεδα, όπου στο βάθος, και πίσω από ένα διάφανο rideau, αποτυπώνονται, σε εμβόλιμα επεισόδια, οι σκηνές των έργων που περιγράφονται στα αστυνομικά μυθιστορήματα.

Οι φωτισμοί (κα Στέλλα Κάλτσου) δημιουργούν μια υποβλητική ατμόσφαιρα μυστηρίου, ενώ και τα κοστούμια (κα Δ. Λιάκουρα) δίνουν το δικό τους αντιστικτικό στίγμα στο σκοτεινό και το γκρίζο της ατμόσφαιρας.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει για την πρωτότυπη μουσική (κ. Γιώργος Ρους), που αποτυπώνει με καθαρότητα την υπαρξιακή μοναξιά της ηρωΐδας αλλά και την ένταση του σασπένς.