Λοράνς Σιφανό, Λουκίνο Βισκόντι: Μια ζωή σαν ταινία
- Έγραψε ο Γιώργος Παπαγιαννάκης
- στις 25/11/2022
Η βιογραφία του Λουκίνο Βισκόντι από την Λοράνς Σιφανό, σε ειδική έκδοση του οίκου Οδός Πανός.
Σύγχρονη σλοβάκικη δραματουργία
- Έγραψε ο Γιώργος Παπαγιαννάκης
- στις 24/11/2022
Η ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΓΚΑΓΚΑΡΙΝ!
Πρόκειται για ένα έργο σε τρεις χρόνους: το 1968, μετά από μία πυρηνική έκρηξη οι κάτοικοι της Σλοβακίας, που για λόγους προόδου και ευημερίας έχει γίνει μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης, ζουν αποκλειστικά μέσα σε ουρανοξύστες. Το 1988, η επέτειος των είκοσι χρόνων από το θάνατο του Γκαγκάριν μνημονεύεται σε μια ρωσική στρατιωτική βάση στη Σλοβακία. Τέλος, το 2018, ο πρώτος Σλοβάκος αστροναύτης, που είναι μέλος του πληρώματος του Ευρωπαϊκού διαστημικού σταθμού, καλείται να θυσιαστεί για την πατρίδα του και την Ευρώπη.
Ντόντο Γκομπάρ, Θεατρικά
- Έγραψε ο Γιώργος Παπαγιαννάκης
- στις 24/11/2022
Ο Ντόντο Γκομπάρ (Dodo Gombár -πραγματικό όνομα Jozef Gombár, 1973) είναι από τους Σλοβάκους σκηνοθέτες που κάνουν επιτυχημένη καριέρα και στις δύο πλευρές του ποταμού Μοράβα. Ζει στην Πράγα. Έχει σπουδάσει θεατρική σκηνοθεσία στο Πανεπιστήμιο VŠMU της Μπρατισλάβα. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του και για τις ανάγκες της πρακτικής του άσκησης, παρακολούθησε μαθήματα στο Circle in Square Τheatre School του Broadway, στη Νέα Υόρκη.
Κριτική Θεάτρου | Σπιρτόκουτο, Τhe musical : Για μια κοινωνία αγνώστου πατρός
- Έγραψε ο Γιώργος Παπαγιαννάκης
- στις 24/11/2022
Απαλλαγμένο από όρους φαντασμαγορίας που παραπέμπουν στην τυπική κουλτούρα του μιούζικαλ το «Σπιρτόκουτο, The musical» της Στέγης στρέφει τον προβολέα στους μικρόκοσμους της νεοελληνικής πραγματικότητας, στα πικρά και γραφικά δράματα της διπλανής πόρτας.
Κριτική θεάτρου | Ο Γάμος : Η βία «στα μούτρα μας»
- Έγραψε ο Γιώργος Παπαγιαννάκης
- στις 07/11/2022
Σε μια γειτονιά, τον Κολωνό, που τον τελευταίο καιρό έχει γίνει το στόχαστρο για υποθέσεις παιδοβιασμών, το θέατρο «Επί Κολωνώ» παρουσιάζει σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη τον «Γάμο» του πρόσφατα εκλιπόντος Μάριου Ποντίκα, έργο που άπτεται της καταιγιστικής επικαιρότητας.
Κριτική Θεάτρου | Ο άνθρωπος απ’ το Παντόλσκ : Σύγχρονη ρωσική δραματουργία με αναγνωρίσιμα υλικά
- Έγραψε ο Γιώργος Παπαγιαννάκης
- στις 20/10/2022
Ο Γιώργος Κουτλής επανακάμπτει, διατρανώνοντας την σκηνοθετική δεινότητά του από ένα ακόμα βήμα ευθύνης, τη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος»), με το έργο του Ρώσου συγγραφέα Ντμίτρι Ντανίλοφ «Ο άνθρωπος απ’ το Παντόλσκ».
Κριτική Θεάτρου | Novoflot, Η Όπερα #2, Στα σχοινιά (σχετικά με το τέλος) : Εικονοκλαστική αναψηλάφηση του Gesamtkunstwerk
- Έγραψε ο Γιώργος Παπαγιαννάκης
- στις 11/10/2022
Οι Novoflot με την «Η Όπερα #2, Στα σχοινιά (σχετικά με το τέλος)» στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής Σκηνής ανέσυραν τις γενεσιουργικές συνθήκες που εκκόλαψαν την όπερα ως είδος, αφήνοντας τις δικές τους αιχμές για το τι θα μπορούσε να συνιστά ένα συνολικό έργο τέχνης (Gesamtkunstwerk).
Κριτική Θεάτρου | Bros : Η επιτελεστική πραγματεία του Romeo Castellucci για το νόμο και τη βία
- Έγραψε ο Γιώργος Παπαγιαννάκης
- στις 30/09/2022
Ο Romeo Castellucci, πιστός στην αρχή του για επιτελέσεις-εκθέσεις των συμπτωμάτων πολιτικών και κοινωνικών παθογενειών, στον αντίποδα υιοθέτησης δεσμευτικών θέσεων, δημιουργεί το “Bros”, δίκην πραγματείας ανοιχτής ανάγνωσης για τη σχέση νόμου-βίας-κοινωνιών.
Κριτική Θεάτρου | Πέρσες σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά: Η αισχυλική τραγωδία ως πεδίο άσκησης της récupération
- Έγραψε ο Γιώργος Παπαγιαννάκης
- στις 01/08/2022
Ο Δημήτρης Καραντζάς με τους «Πέρσες» έδωσε το στίγμα μιας δυναμικής ερευνητικής θεώρησης της τραγωδίας, παραγνωρίζοντας καθιερωμένα αισθητικά στερεότυπα και εισάγοντας σημαίνοντα κεφάλαια της σύγχρονης παραστατικής κουλτούρας.
Κριτική Θεάτρου | Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι : Ένα Stationendrama της μεταμόρφωσης
- Έγραψε ο Γιώργος Παπαγιαννάκης
- στις 22/07/2022
Κάθε φορά που δείγματα της σύγχρονης θεατρικής εργογραφίας μαρτυρούν μια χειραφέτηση από τις μεγάλες κινστέρνες της θεατρικής γραφής και των τομών στη δραματουργία, κινούμενα εγγύτερα σε φόρμες λόγου και δομής κυρίαρχων μέσων (για παράδειγμα της τηλεόρασης και του διαδικτύου [για να ανακαλέσουμε τους προβληματισμούς του Φίλιπ Αουσλάντερ], η κριτική σπεύδει να στηλιτεύσει την ένδεια καταγωγικών αναφορών και μια αίσθηση κενότητας και μετεωρισμού, στην προσπάθεια να προσλάβει η εκάστοτε έμπνευση μια ειδολογική στόφα.