Με κοινό παρονομαστή τον μύθο τής Ιώς ο Olivier Py συνέζευξε τις αισχυλικές τραγωδίες ‘Προμηθέας Δεσμώτης’ και ‘Iκέτιδες’ σε μία ενδιαφέρουσα ενότητα. 

Στον ‘Προμηθέα Δεσμώτη’ η εμφάνιση τής Ιώς επιτείνει τη δραματική ένταση, εξάπτει το ‘ἔλεος᾽ για τον ήρωα και θέτει περαιτέρω ερωτήματα για τη στάση τού Δία, ενώ οι ‘Ικέτιδες’ προβάλλουν σαν φυσική συνέχεια τού μύθου της, καθώς οι Δαναΐδες, που έλκουν την καταγωγή τους από αυτή, με την επιστροφή τους στην πατρώα γη, τήν δικαιώνουν.

Ο Olivier Py με απέριττα μέσα εστίασε στον εσωτερικό φλοιό τών μύθων και τών ηρώων τους εμφυσώντας τους σύγχρονη ερμηνευτική πνοή.

Στο πρώτο μέρος, το ραδινό παρουσιαστικό τού Frédérique Giroutru έδωσε το στίγμα τού δημιουργού που δεν παγιδεύεται σε στερεότυπα, επενδύοντας σε έναν Προμηθέα που παραπέμπει στο πνευματικό και ηθικό κάλλος και στη φωτεινή γοητεία τoύ μεγάθυμου ιδεολόγου. Οι εκφραστικές δυνατότητες τού Philippe Girard στους σπονδυλωτούς ρόλους του απήχησαν τόσο την παραφορά και το πάθος τού μυθικού σύμπαντος όσο και μία ελαφριά φαιδρότητα, ως σχόλιο για το πως ο προαιώνιος άνθρωπος επιχείρησε να ερμηνεύσει την κτίση τού κόσμου.

Λιτή, ουσιαστική, πειθαρχημένη, με χορδισμένα εκφραστικά μέσα και νοηματοδοτημένη κινησιολογία, η Μireille Herbstmeyer επωμίστηκε όλη τη συμπυκνωμένη λειτουργία τού χορού τών Δαναΐδων. Μία αφαίρεση, που υιοθετήθηκε και γενικότερα, προς την κατεύθυνση επανασύνδεσης με τις αυτοτελείς αξίες τής δραματικής ποίησης χωρίς τις φυγόκεντρες, ως προς αυτές, δυνάμεις, που επιφέρουν συχνά στυλιζαρισμένες δημιουργίες. Ωστόσο, παρότι η όλη απόπειρα κινήθηκε σε σχέση με τους ρυθμούς, τις κλιμακώσεις, τις αποσυμπιέσεις και την εκφορά τού λόγου στις συντεταγμένες τής τραγωδίας, ήταν προφανές ότι τα εργαλεία αφορούσαν άλλη παράδοση, όπου απουσίαζε το αρχέγονο δωρικό ήθος και η ῾ηχώ᾽ μίας προϊστορικής αντίληψης για την κοσμογονία, το Θείο στοιχείο και τον Άνθρωπο.