Blog

Η παρούσα κριτική αφορά τη διανομή της θεατρικής περιόδου 2015-16.

Το καταλανικό θέατρο έχει μεγάλη παράδοση και κατέχει κι αυτό τη δική του “αυτονομία” στη δραματουργία της Ιβηρικής χερσονήσου. Πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο συναντάμε τις σημαίνουσες μορφές του Πιττάρα και του Γκιμερά, αργότερα τους μοντερνιστές Ροσινιόλ και Ιγκλέσιας και βεβαίως τους νεωτεριστές Εσπρίου, Σαγκάρα και Σολντεβίλα. Η καινούργια γενιά καταλανών συγγραφέων συνεχίζει την πλούσια κληρονομιά των προκατόχων της κερδίζοντας διεθνή αναγνώριση με μια θεματολογία που θέτει στο μικροσκόπιο τα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου και τις προκλήσεις με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπος. Ο Γιοζέπ Μαρία Μπενέτ, ο Ζόρντι Γκαλθεράν, ο Σέρζι Μπελμπέλ, ο Πάου Μιρό, η Μάρτα Μπουτσάκα είναι μερικοί από στους εκπροσώπους της νέας σχολής καταλανών δραματουργών των οποίων τα έργα έτυχαν ευρείας αποδοχής και από το ελληνικό κοινό.

Ειδικότερα ο Γκαλθεράν με την μεγάλη επιτυχία του έργου του “Η Μέθοδος Γκρόνχολμ” πρωτοστάτησε στην εξωστρέφεια της σύγχρονης θεατρικής παραγωγής της Καταλονίας. Ένα πρωιμότερο έργο του το “Fuga” (1998) παίζεται στο θέατρο Olvio του Βοτανικού, σε μετάφραση κας Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σκηνοθεσία κου Νίκου Χανιωτάκη. Το έργο, που θα μπορούσε να θεωρηθεί μια μαύρη κωμωδία, περιγράφει την προσπάθεια ενός πρώην υπουργού να θέσει τέρμα στη ζωή του όντας υπό το βάρος ενός οικονομικού σκανδάλου. Ωστόσο πέφτει θύμα μιας καλοστημένης σπείρας απατεώνων που βάζει στόχο την περιουσία του. Προφανώς πρόκειται για ένα καυστικό σχόλιο για την πολιτική διαφθορά και τις προεκτάσεις της: ένας λαός με διεφθαρμένους πολιτικούς μοιραία καταντά κι αυτός διεφθαρμένος ή ακόμα, όπως κανένας λαός δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα σωθεί από διεφθαρμένους πολιτικούς ομοίως κι ένας μετανοημένος πολιτικός είναι αδύνατο να εμπιστευτεί ένα λαό στου οποίου τη διαφθορά έχει συμβάλει.

Η σκηνοθετική γραμμή ακολουθεί τους γρήγορους ρυθμούς των εκπλήξεων καταφεύγοντας σε κλασικά σχήματα φαρσικών υπερβολών με στοιχεία μπουρλέσκ και στόχο ένα αβίαστο -αν και αναπόφευκτα πικρό- γέλιο. Επιπλέον, σε επίπεδο θεατρικής γραφής, οι αλλεπάλληλες -δίκην εντυπωσιασμού και σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις προβλέψιμες- ανατροπές (που, σημειωτέον, είναι αμφίβολο ότι προσλαμβάνονται πάντοτε θετικά από το κοινό), στερούν από το έργο μια πιο αδρή περιγραφή των χαρακτήρων και του ψυχολογικού τους στάτους έτσι που το περιχαρακώνουν στο πλαίσιο ενός γκροτέσκ σκηνικού επεισοδίου.

H σκηνογραφική δημιουργία (κα Άννα Μαχαιριανάκη) φαντάζει άχαρη μέσα στην ομολογουμένως άνετη σκηνή του Olvio, γεγονός που αμβλύνεται, ως ένα βαθμό, από τις αισθητικής φωτορυθμικών φωτιστικές επιλογές (κα Χριστίνα Θανάσουλα). Σε επίπεδο ερμηνείας ξεχωρίζει η ώριμη υποκριτική στόφα του κου Αλέξανδρου Μυλωνά και η ευελιξία των εκφραστικών μέσων του κου Γιώργου Χρανιώτη. Συμπαθητικές οι παρουσίες του κου Κωνσταντίνου Γιαννακόπουλου και της κας Φαίης Ξυλά, ανώριμη υποκριτικά η κα Μπέτυ Αποστόλου.

Θέατρο Olvio 

Ιερά οδός 67 & Φαλαισίας 7 Βοτανικός

τηλ. 210 – 3414118

photo: Stefanos