Ο Οιδίποδας ενσαρκώνει τη συντριπτική διάψευση του Είναι, την ασύμμετρη σχέση ελευθερίας αυτοπραγμάτωσης και  των « εκ θεών ανάγκας », το ατελές του ανθρώπου, του καταδικασμένου σε διαρκή αντιπαράσταση με την οικτρή αλήθεια του και το αναπόδραστο της Μοίρας του και με το πως εκείνη συνέχεται με τις επιλογές και τις πράξεις του. Αποτυπώνει την τραγική διαφορά κλίμακας ανάμεσα στην αίολη εξουσία και τις ανεξέλεγκτες –πέραν της ανθρώπινης βούλησης- δυνάμεις που κινούν τα νήματα της ύπαρξης και του πεπρωμένου και συνιστά πεδίο ερμηνείας της μεταφυσικής λειτουργίας της άτης, των ορίων της ατομικής ευθύνης, της σύμπλεξης των ανθρώπινων παθών με το θείο δίκαιο, καθώς και της υπεύθυνης στάσης ενώπιον της ενοχής.

Ο Ρίμας Τούμινας προσέγγισε το κλασικό μεγαλειώδες δράμα άλλοτε με αφοπλιστική αυτοπεποίθηση άλλοτε με αμηχανία. Σε μια σκηνική σύλληψη (Αdomas Jacovskis) όπου δέσποζε ένας κυλιόμενος κύλινδρος, η εύθραυστη ισορροπία του όλβιου ανθρώπινου βίου και της επέλασης της ειμαρμένης, η όλη απόπειρα ακροβάτησε ανάμεσα στο νεωτερισμό και το κλασικότροπο χωρίς μεταξύ τους μεγάλες αποκλίσεις, ωστόσο, με αισθητικές ασάφειες και λιγότερο με έλλειψη ερμηνευτικής εμπέδωσης.

Ο Victor Dobronranov απέδωσε τον Οιδίποδα με αρκούντως συγκερασμένες τις τραγικές σημειολογικές ιδιότητες γιου-βασιλιά-συζύγου-έκθετου στις προσταγές της Μοίρας προσώπου, η Ιοκάστη της Liudmila Maksakova εμφορούμενη από υπερβάλλοντα αυτοέλεγχο στερήθηκε ευελιξίας και περαιτέρω υποκριτικών χυμών ενώ εντυπωσιακής δραματικής δυναμικής απεδείχθη ο Τειρεσίας του Evgeny Knyazev. Με έκδηλες ερμηνευτικές μεταλλάξεις ο Κρέων- Eldar Tramov, κατά το εικός και αναγκαίον οι παρουσίες των Artur Ivanov (Θηβαίος βοσκός) και Valery Ushakov (Αγγελιαφόρος) ενώ δείγμα συντονισμού και μέτρου προσέφερε ο χορός Θηβαίων Γερόντων με τα στάσιμα ερμηνευμένα στα ελληνικά.