Blog

Ιδωμένη όχι υπό το πρίσμα ενός φεμινιστικού ακτιβισμού αλλά μιας ενδελεχούς παρατήρησης των ελατηρίων που κινούν την ανθρώπινη συμπεριφορά, την καθοριστική συνάρτηση  του απόλυτα προσωπικού, εξατομικευμένου πεδίου της ζωής με τις μεγάλες και κρίσιμες, για τη ζωή των πολλών, πολιτικές αποφάσεις της Πόλεως, την αντίφαση ανάμεσα στην εγγενή ιλαρότητα της ανθρώπινης φύσης και την καταστροφική της δύναμη, η « Λυσιστράτη » του Μιχαήλ Μαρμαρινού επανατοποθέτησε την αριστοφανική προβληματική, ανέδειξε νέες ερμηνευτικές κατευθύνσεις αλλά στερήθηκε εμπεδωμένης αισθητικής ταυτότητας και, ενίοτε,  εσωτερικής συνοχής.

Ενδιαφέρουσες ιδέες, όπως τα οριακής ισορροπίας ρυθμικά σχήματα του Δημήτρη Καμαρωτού ερμηνευμένα στο πιάνο από τη Λενιώ Λιάτσου, η μινιμαλιστική αισθησιακή –με κωμικές αιχμές- χορευτική κίνηση των γυναικών (Χρήστος Παπαδόπουλος) και οι δραματικά ενεργές και υποβλητικές φωτιστικές δημιουργίες (Thomas Walgrave), προσέδωσαν ύφος και πνοή στη θρυλική αττική κωμωδία, χωρίς, ωστόσο, να λείψουν ζητήματα διαχείρισης συνόλων στην ορχήστρα, πλατειασμών καθώς και συγκεχυμένης εικαστικής ταυτότητας (σκηνικά, Γιώργος Σαπουντζής). Η μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη κατέστη ένα επιπλέον σημείο επανακαθορισμού της αριστοφανικής ποίησης πάνω στη βάση της περιγραφής καταγεγραμμένων στην ιστορική συλλογική μνήμη γεγονότων, εξ ου και η συχνή χρήση πλάγιου λόγου.

Ερμηνευτικά, με μια εργασία συνόλου και διόλου ετεροβαρή, η Λένα Κιτσοπούλου, ως Λυσιστράτη, σκιαγράφησε με δωρικό σθένος ένα κέντρο βάρους πέριξ του κεντρικού προσώπου, ο Αιμίλιος Χειλάκης (Πρόβουλος-Κινησίας) αφομοιώθηκε με μέτρο στις λεπτές ισορροπίες της σκηνοθετικής γραμμής ενώ το υπόλοιπο σύνολο κινήθηκε στη λογική της έμμεσης αναπαράστασης, δείχνοντας περισσότερο τους ρόλους παρά ενδυόμενο αυτούς.