Blog

Αυτός. Ένας άνθρωπος και κάθε άνθρωπος που μοιράζεται τη μοναξιά του με τις μνήμες. Γλυκόπικες μνήμες, πρόσωπα, αναθυμιάσεις και γεύσεις μιας ζωής από την οποία στο τέλος περισσεύει ένας εγκλεισμός.Εκλεισμός σε ένα μικρό σύμπαν πραγμάτων, μονότονων επαναλήψεων, καταθλιπτικών, φανταστικών ανακλήσεων με μια απροσδιόριστη βουβή προσμονή. Όσο η κλωστή αρνείται πεισματικά να περάσει από τη βελόνα, το πανταλόνι, το μοναδικό του ίσως, θα παραμείνει τρύπιο. Όπως και η ζωή του. Ανεκπλήρωτη, ατελής. Χωρίς αυτό το πανταλόνι δεν μπορεί να συνεχίσει. Και η κλωστή που αρνείται να υποκύψει μοιάζει ακριβώς με ό, τι δεν καταφέρνει να λυγίσει στο χρόνο…  

Ερωτοτροπία με την ψυχρή και σκοτεινή αίσθηση του παραλόγου αλλά ταυτόχρονα με βαθειά ανθρώπινο βιωματικό ρίγος, το κείμενο του Καμπανέλλη καταφέρνει να μετατρέψει μια φιγούρα παραδομένη στη λήθη της ζωής και του χρόνου σε μια συνθήκη εναγώνιας κρίσης. Εκεί όπου ο καθένας από εμάς κάνει τον απολογισμό του και αναμετράται με το παρελθόν, με όσα του χαρίστηκαν και όσα δε διεκδίκησε, με ό, τι συμβιβάστηκε.. Ανασυρόμενες εικόνες-σύμβολα, γραφικοί διάλογοι, σαν ηχώ, σκιαγραφούν το ανάγλυφο του υποσυνείδητου, την τρομακτική αντίφαση της ανθρώπινης ύπαρξης, τη μετάβαση από τον κόσμο της αγάπης και της ευτυχίας στο υπαρξιακό άχθος όταν πλέον εκείνες έχουν εκλείψει.

Ο “Αυτός” του Κώστα Αρζόγλου παρά το ταπεινό παρουσιαστικό, την ωχρή φωνή, την ελλειπτικότητα λόγου, τους μηρυκασμούς δεν προκαλεί οίκτο ούτε προβάλλει ως ζωντανός-νεκρός. Απλά ανοίγει την πόρτα να μας υποδεχθεί στη στιγμή που κλείνει ο λογαριασμός μιας ζωής. Σε μια στιγμή από το μέλλον, κοινή για όλους. Ένας οικοδεσπότης που μας συστήνει, με τη δική του γεμάτη χίμαιρες, απογοητεύσεις και νοσταλγία μοναξιά του, την κρίσιμη ύστατη και απαράγραπτη μονομαχία με τον εαυτό μας. Αλλά και που μαρτυρά το πραγματικό μέγεθος του ανθρώπου υπό το βάρος της απώλειας, της ματαίωσης, των αναμνήσεων.

Σαν εγκάρσια παρουσία μια άλλη ανδρική μορφή (Πάνος Μπόρας) ξεπροβάλλει  σαν αερικό μέσα στο ταπεινό, αραχνιασμένο σπίτι, με τις μικρές δέσμες φωτός να δίνουν την αίσθηση στιγμιαίων εκλάμψεων του χτες. Μια παρουσία με τη γαλήνη της θύμησης που επανέρχεται σαν αύρα ζωής για να σβήσει αμέσως μετά (κίνηση, Αριστοτέλης Μαγουλάς).

Η Βάνα Πεφάνη σκηνοθετεί εμπνευσμένα το μονόλογο του Καμπανέλλη σαν ονειρόδραμα εμφυσώντας στις δύο φιγούρες μεταφυσική πνοή. Παρόν και παρελθόν συναντώνται και συνυπάρχουν αλλά το τελικό απόσταγμα είναι μία απόδοση ψυχής, ένα ανθρώπινο confessio τόσο ευθύβολο ώστε να αγγίζει. Στην ατμόσφαιρα συμβάλλουν καθοριστικά η σκηνική δημιουργία (Γιώργος Λυντζέρης) που χτίζει πάνω σε γήινο υλικό, το χώμα, το οικοδόμημα του ταπεινού βίου, οι φωτισμοί (Αργύρης Θέος) που διαχέονται διακριτικά στις μικρές περιοχές των κρυφών αναλαμπών και η μουσική (Έλενα Κοσμά-ORESTIS) που περιρρέει με απόκοσμους ήχους το μυστηριακό βάθος του “ζωντανού” ονείρου.

Underground

Πλατεία Κοραή 4 (υπόγεια στοά) είσοδος από κιν/φο “Άστυ”, τηλ. 213 0370342

Παρ-Σαβ. 21.00, Κυρ. 19.00