Η εισβολή της « χρονικότητας » με τη μορφή της ιστορικής εξέλιξης της Πόλεως, της θεσμικότητας της εξουσίας και του γράμματος του νόμου μέσα στην άχρονη κι ανεπεξέργαστα καταγεγραμμένη στη συλλογική μνήμη ανακλαστική ανθρώπινη αντίδραση, ως έκφραση « οικειότητας » και συναισθήματος,  αποτέλεσε τον κεντρικό άξονα της σοφόκλειας « Αντιγόνης » σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού.

Εδώ η Αντιγόνη (Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη) ακολουθεί βηματικά τη μετασχηματιστική εξέλιξή της από ατίθαση παιδίσκη μέχρι την τραγική κατάληξή της, με κοινό παρονομαστή τις αυτοματικές συσπάσεις της ανθρώπινης φύσης στις προκατασκευασμένες επιταγές του πολιτικού « πολιτισμού. Ένα ιδιότυπο Stationendrama που εκκινεί μέσα σε μια ατμόσφαιρα νεανικής αθωότητας για να μεταμορφωθεί σε ένα ζοφώδες πεδίο τραγικής πτώσης και συντριβής αλλά κι ένα λυτρωτικό εξαγνιστικό θάνατο στο βωμό των άγραφων ηθικών επιταγών.

Με τη μονολιθική ακαμψία της τυφλής εξουσίας πλην όμως με επιδέξια ελεγχόμενες εξάρσεις μέχρι την τελική αποδόμησή του ο Κρέοντας του Δημήτρη Λιγνάδη, ανάγλυφα τραγική μέσα στις εσωτερικές ταλαντεύσεις της η Ισμήνη της Δήμητρας Βλαγκοπούλου, και με διαπρύσια πειθώ η πολιτικής υφής επιχειρηματολογία του Αίμωνα Βασίλη Μαγουλιώτη. Υποβλητικά τερατώδης στην κατηγορηματικότητά του ο Τειρεσίας της Μπέτυς Αρβανίτη και με συμπτυγμένη όλη την κλίμακα των αλυσιδωτών κορυφώσεων του τραγικού στις πλάτες της η Ευρυδίκη της Στέλας Φυρογένη. Αυθεντικός Φύλαξ ο Αντώνης Κατσαρής και γλαφυρός στη διαχείριση της κάθαρσης ο Εξάγγελος του Γιάννη Χαρίση. Ο χορός σε δύο ομάδες (γερόντων και νεανίδων της Θήβας) διεκπεραίωσε με οργανωμένη πειθαρχία, εσωτερικό παλμό και λυρική αισθαντικότητα τα εμβληματικά χορικά του σοφόκλειου δράματος.