Είναι ευτύχημα που η εγχώρια θεατρική συγγραφή γίνεται θεματολογικά εξωστρεφής και απελευθερώνεται από τα στεγανά του παρελθόντος, όπου όλα κινούνταν γύρω από έναν ελληνοκεντρισμό, συχνά νοσηρό και κοινότυπο.

Ιδού, λοιπόν, ένα παράδειγμα εξαίσιο: το έργο του κου Παναγιώτη Χριστόπουλου "Πατρίσια Χάισμιθ:εισαγωγή στο σασπένς" που παίζεται στο θέατρο 104 στον Κεραμεικό με πρωταγωνίστρια την κα Ρούλα Πατεράκη.

Είναι αρκετά μεγάλο το τίμημα να γίνεται ο δημιουργός φορέας μιας εναλλακτικής ανάγνωσης ενός κλασικού έργου καταχωρημένο στη συνείδηση του κοινού ως αριστούργημα και δη με πλουσιότατη παραστασιογραφία. Κι αυτό γιατί κάθε νέα τεχνική για να έχει ανάλογο impact πρωτίστως θα πρέπει να στηρίζεται σε γερά υποκριτικά μεγέθη και όχι τόσο σε πρόθυμους ασκητές μιας θεατρικής πρακτικής, εν προκειμένω της φιλοσοφίας του Τhéâtre de Complicité που μας συστήνει ο κος Κώστας Φιλίππογλου.

H άσκηση εξουσίας ως εργαλείο οικονομικής ισχύος, μέσα στα πλαίσια του πιο στυγνού καπιταλισμού, όταν παρεισφρύει στις διαπροσωπικές σχέσεις, και δη στις ερωτικές, καταλήγει σε προσωπική τραγωδία.

Η Πέτρα φον Καντ διάσημη και πλούσια ιδιοκτήτρια οίκου μόδας πάτησε επί πτωμάτων για να ανελιχθεί κοινωνικά και οικονομικά. Παρόλα αυτά, η ζωή της είναι κενή. Οι σχέσεις της με τους άλλους αποχρωματισμένη, χωρίς αισθήματα. Μόνη της συντροφιά η βοηθός της Μαρλέν, η οποία έχει αποδεχθεί αυτοβούλως το ρόλο ενός βωβού κι υποτελούς προσώπου.

Τι συνέβη στην Cabeza de Lobo; Ο θάνατος του Σεμπάστιαν στο παραθαλάσσιο θέρετρο σκεπάζεται από πέπλο μυστηρίου. Μοναδική μάρτυς η ξαδέλφη του Κάθριν που καταδικάζεται στην τρέλα για να σιωπήσει. Το ένοχο μυστικό σκορπίζει φόβο και διεγείρει την εκδίκηση της καταπιεστικής μητέρας του Σεμπάστιαν που απαιτεί για την ανηψιά της λοβοτομή (Lobo). Πού θα καταλήξει η γνωμάτευση του γιατρού Τσουκρόβιτς που αναλαμβάνει να λύσει τον γρίφο;

Μέσα στο φανταιζί κόσμο των καρουζέλ στα περίχωρα της Βουδαπέστης, όπου οι φτωχοί αναζητούν μια πρόσκαιρη απόδραση από τη μίζερη ζωή τους, αρχίζει η ιστορία του Λίλιομ και της Τζούλι. Ο πρώτος, ένας λαϊκός απατεώνας, με ρομαντική ψυχή, στα όρια της μικρής παρανομίας και του εγκλήματος που ονειρεύεται διαρκώς χωρίς αντίκρισμα. Η δεύτερη, μια ψυχή ταλαιπωρημένη και καταπιεσμένη από την ανέχεια, γραπώνεται από την απρόβλεπτη και αινιγματική προσωπικότητα του Λίλιομ για να σωθεί. Μεταξύ τους καμιά ομολογία έρωτα. Ανήκουν στους ανθρώπους που τα πάθη και η δυστυχία τους εξηγούνται επειδή ανάμεσά τους δεν υπάρχουν λέξεις που να εκφράζουν συναισθήματα. Έτσι αρκούνται στη βία. Ο Λίλιομ χτυπάει τη Τζούλι αλλά εκείνη δεν αισθάνεται απολύτως τίποτα. Απλά αγαπά και υπομένει σιωπηρά.

Θα μπορούσε να θεωρηθεί, με μια πρωθύστερη λογική, ο Ίψεν της ελισσαβετιανής περιόδου, επί Καρόλου του 1ου. Ο John Ford (1586-1639) ποιητής και δραματουργός με έντονες πολιτικές ανησυχίες, στηλιτεύει  καταστάσεις βασανιστικά διαχρονικές, όπως τη διαφθορά, την υποκρισία στις κοινωνικές σχέσεις, τα κατώτερα ένστικτα των ανθρώπινου γένους και πως αυτά το καταδυναστεύουν μέχρι τελικής πτώσης. Ακτινογραφικός αλλά πάντα ξεκάθαρος και ωμός με σαφείς αποστάσεις από τη σαιξπηρική σύλληψη του τραγικού.